I august, for eit par år sidan, vandra eg opp ei fjellside i Beiarn med ei tilitersbøtte i handa. Sola blenkte i bekkar og vatn og dei gule og oransje fargane på myrene bar bod om at det byrja bli haust i fjellet. Plutseleg såg eg den første molta innimellom eit bjørkekratt i utkanten av myra. Ho stod der i guloransje prakt, varm og solmoden og så tung at strået bøygde seg mjukt mot bakken. Eg plukka ho, putta ho i munnen og nøyt den søte og karakteristiske smaken av molter. Då eg løfta blikket, såg eg at heile myra var dekka av det edlaste gull! Bæra stod tett i tett så langt auga kunne sjå. Seinare har me minst denne augusthelga som den gongen me plukka 10 liter molter på fjellet bak hytta.
