Familien til Marius har bygd ei fantastisk tømmerhytte i Beiarn – eit eldorado for skikøyring berre halvanna times køyring heimefrå. Natt til laurdag snødde det masse i Bodø og dumpa fjonlett puddersnø i Beiarn. Me kom oss i bilen tidleg laurdag morgon. Magnus er som kjend ein morgonfugl, så klokka åtte hadde me vore vakne i timesvis og stod klar utføre butikken for å handla til hyttehelg. Me vaksne hadde laga ei handleliste, så det ville Magnus også. På hans stod det i følgje han sjølv: sjokolade og slikkepinne.
Klokka ti var ikkje vegen opp til hytta brøyta endå. Me lessa varene og Magnus i pulken og byrja jobben med å slepa heile lasset opp bakkane. Marius gjekk i forvegen for å fyra opp i hytta. Det slo meg at me kanskje heller skulle ha leika ein halvtime og venta på brøytebilen, men når eg no først var i gang med å trekka pulk, så vart det at eg gjekk opp.
Hytta har ikkje innlagt vatn eller straum, og der er ingen ovn å ringa til for å skru på varmen. Med tjukke tømmerveggar som held godt på kulda kan de ta nokre timar å få hytta på plussida av gradestokken. Men med ein lang mildvêrsperiode dei siste vekene og så litt varmande marssol var det fort gjort å sprengfyra seg opp i tjue grader medan ungen kosa seg med bøtte og spann på terrassen.
Eg var den heldige vinnaren av ein ettermiddagstur opp lia bak hytta og fekk eit gjensyn med iskald vår, slik han gjerne er på fjellet i nord. Kulda reiv godt i pusten og den lille trekken som drog over fjellsida var isande kald. Ein lang og lys ettermiddag med sol, fjell og skispor. På veg ned fekk eg meg tre puddesvingar i lia. Akkurat nok til å konstatera at det var draumeføre i skogen, og at ein gjerne skulle vore heile dagen i Draumeskogen i Beiardalen.
Etter skreimiddag, oppvask og legging av Magnus tente me stearinlys og la oss i sofaen og las i det dunkle lyset. Frå terrassen er der få andre lys å sjå og stjernehimmelen trådte fram mellom skyene med mykje meir djubde og fleire stjerner enn det er mogleg å sjå i byen. Mørkre – det har eg drøymd om kveld etter kveld i byggefeltet vårt, der det dessverre er så alt for mykje lys frå hus, gatelykter og det rosaaktige skinet frå byen.
Søndag var det duka for familietur. Puddersnø eigner seg på mange måtar betre til å køyra nedoverski enn å trekka pulk i oppoverbakke. Det er forsåvidt noko eg har notert meg tidlegare – til dømes på dei mange langturane med Katrine og Eli. Men samstundes er eg over gjennomsnittet glad i å trekka pulk, så me hadde ein fin tur opp lia, Marius og eg, med Magnus sovande nedi pulken.
På veg heim var konklusjonen klår og samstemd: Alle var samde om at det hadde vore ein fin tur, og at me må koma oss på hytta oftare.