“Det var så godt å synga i dag!”
Han hadde vore i kyrkja med skulen denne siste dagen før jul. Han heldt handa hennar og liksom dansa lett i snøen på veg heimover.
“Kva songar song de då?” spurde ho.
“Eg hugsar ikkje”, svarte han like nøgd.
Ho byrja på eit par julesongar:
“Fager er jordi, herleg er Guds himmel. Glade jul, heilage jul!”
“Ja, den!”
“Det var så godt å synga. Som om songen løyste opp den sinte klumpen i brystet. Den vart ikkje heilt borte, men den vart liksom til mindre bitar”.
“Det er fint å synga. Særleg i lag,” sa ho.
“Songen var som bølgjer. Sånn!” sa han og gjorde ei bølgjande rørsle med handa i lufta.
Songen bølgjer inn i hjarta og løyser opp harde klumpar i brystet, og dei blir mindre og mindre. Akkurat slik, tenkte ho.
Ho gøymde alt dette i hjartet sitt og grunna på det.
Photo by Jon Flobrant on Unsplash