«Æ vil ikke hjæm!» Ei rasande Ingeborg på 4 år stod utføre hovudinngangen til Stormen bibliotek og hylte av full hals. Ho ville ikkje heim. Det var så mykje ho ville gjera først! Fargeleggja ferdig teikninga av Bjørnis, skribla i alle fargar i lag med andre ungar på den store papirrullen som dekkjer langbordet, teikna med kritt i atriet og lytta til samiske eventyr, leika med leikene, finna fleire bøker å ta med heim og prøvelesa dei i lesehyttene i tredje etasje.
Den ettermiddagen hadde me kombinert biblioteket sol og is i hamna. Men vanlegvis søkjer me ly i Stormen. Ly for regn, vind og kjeisamheit. Det som elles ville vore ein seig søndag i mørketida – kor sludd og vind gjer det lite freistande å slepa ungane med til gapahuken i Mørkvedbukta – blir ein harmonisk fridag med høgtlesing og leikekameratar.
På søndagane har det alltid stått tett i tett med syklar og sykkelvogner parkert i funksjonelle sykkelstativ rett ved inngangen, slik at ungane kan springa rett inn utan regnjakka. Me treff som regel kjenningar frå skule og barnehage, og viss ikkje er det nok av nye leikekameratar. Me et matpakkelunsj ved barnebord utan kjøpeplikt. Det som er av dagslys i mørketida kan me nyta gjennom dei store vindauga. I vinter har Ingeborg, Magnus og eg – og 11.000 andre – gledd oss over slike søndagar i Stormen.
Eg hugsar tida før Stormen. Eg budde i Steigen, og som så mange andre i Salten var eg ofte på gjennomreise i Bodø. Hurtigbåten går ein gong om dagen og ventetida kunne vera lang. Kor skulle eg gjera av meg når båten la til ti på ti og flyet ikkje gjekk før klokka eitt? Eg enda med å sitja på kafé og kjøpa kaffikopp etter kaffikopp for å ha ein stad å vera med internett og ly for regnet. Heldigvis hadde eg pengar eg kunne strø om meg på bakevarer og kaffi som betaling for tak over hovudet. Men så opna Stormen, byens møtestad og innandørs allmenning for fastbuande, turistar og Saltens reisande. Eg gjekk aldri meir på ventekafé. Det var vidunderleg å kunne setja seg i ein godstol, sjå ut på hamna og lesa roman eller jobba litt. Det kjendest knapt som å venta, meir som å berre vera og ha det fint.
I fjor sommar var me innom biblioteket titt og ofte for å låna nye stablar med bøker, levera dei me hadde lånt førre gong og henta Sommarlespremiar. Sommarles – ein årleg lesekampanje for skuleungar i heile landet – opnar døra til bøkenes vidunderlege verd for barna våre. Digitale poeng og små premiar er det som skal til for at 7-åringen og eg samarbeider om å lesa hans første romanserie: «Imperiets arvinger» – svensk science fiction for barn. Dei tilsette på Stormen veit å finna fram freistande lesestoff for ein kva smak når me spør om hjelp til å finna fram i dei bognande, freistande hylleradene.
Småbyar lenger sør i Europa har torg, parkar og marknader der folk treffest ute meir eller mindre heile året. Både ungane og eg likar den nye leikeplassen i «Solparken», men ofte er det berre oss og nokre få andre entusiastar som trassar Bodøvinden og heng der ein halv times tid før me må gje opp og søkja ly. Badeland er innimellom eit fint søndagsalternativ i blesten, men det kostar skjorta for ein familie.
No er det slutt på søndagar i Stormen. Det er også slutt på seine bibliotekskveldar for ungdommar og studentar i eksamenstida. Det blir endå meir utfordrande å henta og levera bøker for oss vaksne med dagjobb, og mindre rom for å ta med ungane på biblioteket på kvardagar etter skule og SFO. Som Marianne Ask Torvik og Hanna Bjørgås har peika på er biblioteket det kulturtilbodet som me innbyggjarar i dette landet verdsett høgast.
«Æ vil ikke hjæm!» skreik Ingeborg medan snørr og tårer rann nedover kinna. Eg vil ikkje ha kutt i biblioteket! ropar eg i lag med over 500 Bodøværinga som har signert oppropet på nett fram til no. Me slår ring om den rause, vakre og vidunderlege allmenningen i byen. Kjære bystyrerepresentantar. Det er tid for å høyra etter, tid for å gjera andre prioriteringar og snu i tide.
Innlegget vart først publisert i AN på nett 7. juni 2024 og trykt i papirutgåva 10. juni.
Foto: Karoline O.A. Pettersen