Eg er så trøytt om kveldane. Etter at eg har lagt ungane i åttetida føler eg meg ferdig med dagen. Eg har berre lyst til å sovna i lag med dei, og kor mange gonger har eg ikkje gjort nettopp det?
Klokka åtte er det endeleg mogleg å få to timar åleinetid. Men på den tida av døgnet er det ingenting eg har lyst til. Klokka seks om morgonen er eg full av liv , men om kvelden har all lyst, energi og vilje fordampa.
Eg mislikar meg sjølv når eg er trøytt og utan handlekraft. Handling er bra. Å vera lat, sløv og utan vilje til handling er dårleg. (Dei nedarva levereglane er eit kapittel for seg sjølv). Skal ein absolutt vera sliten må ein ha ein grunn. Å ha vore på jobb, laga middag, leika med ungane, rydda kjøkkenet, sett på barnetv og lagt ungar er ikkje ein grunn god nok. Det må vera noko ekstraordinært dersom ein skal spandera på seg å seia «eg er sliten».
Eg er som regel ikkje så mykje kvikkare etter åtte ungane er hjå faren heller. Utan ungane har eg endå mindre gyldig grunn til å vera sliten og trøytt. Då har eg jo hatt tid for meg sjølv heile ettermiddagen! Sliten av skilsmisse-kortet er bruka opp for lenge sidan.
Når eg har mobilisert viljestyrke nok til å slepa meg opp av den varme dobbeltsenga med to mjuke sovande ungar i, står kjøkkenet for tur. Rydda kjøkkenet. Panner og gryter frå middagen som framleis står ved vasken. I tillegg burde eg ha betalt rekningar, teke ein kjapp runde med kluten over den skitne vasken på badet og laga ei liste over det eg må hugsa å gjera resten av veka: Bekkenbotntrening, utedag på skulen, få ungen til å gjera lekser, lesa ferdig artikkelen eg har lova å fagfellevurdera.
Ein vakker dag slo det meg at det kanskje ikkje er så rart at eg ikkje har lyst til å reisa meg frå senga når ungane har sovna medan eg las. Gjera “fornuftige” pliktorienterte oppgåver resten av kvelden er ikkje eit trekkplaster akkurat.
Men å liggja på sofaen er heller ikkje så tilfredsstillande kvar einaste kveld. Eg sovnar dersom eg prøver å lesa. Eg sovnar dersom eg høyrer på musikk framføre peisen.
Ein slitensøndag medan eg sat i sola på benken i hagen steig ein ide opp av kroppen: Kreativt kvarter. Eg må ha noko anna å stå opp til enn husarbeid.
Eg bestemte meg i same augneblink: Det blir eit kvarter med noko kreativt kvar kveld. Det er det første og einaste som står på programmet etter klokka åtte om kvelden. Det kan vera monoton fargelegging med tusj langs ferdigteikna linjer. Synga barnesangar og salmer som sit i kroppen frå eg var lita. Fløytespel. Oljemaling. Lappa ei bukse med ein vakker saum. Ting eg i prinsippet kunne ha lyst til, men som det er vanskeleg å setja i gong med om kvelden. Eit lite kvarter kan eg klara.
Kvelden etter kom eg meg opp av senga og ignorerte oppvasken. Eg pakka opp fløyta, notestativet og ei bunke med gamle noter. Ho byrja på de la sonorite i den nedre oktaven. Oppvarmingsøvingane eg har spelt i år etter år, gong etter gong. Eit stykkje eg kan ganske godt. Irriterande og frustrerande når tonen vart uklår og sprakk, og eg ikkje kunne hugsa noko som helst av dei litt for vanskelege sekstandedelsløpa. Men femten minutt gjekk fort.
Kvelden etter kjende eg at eg hadde lyst til å stå opp frå storsenga med sovande ungar. Eg var mest litt utålmodig etter å pakka opp fløyta. Det eine tok det andre og plutseleg hadde eg spelt ganske lenge. Eg tok ein pause og gjekk laus på oppvasken. Det kjendest lett, gjekk av seg sjølv. Medan grytene draup av seg på benken tok eg opp fløyta igjen og spelte Minuet and Dance of the Blessed spirit ein gong til. Den gamle operaen om Orfeus og Evredike, basert på ein eldgamal gresk myte om mannen som fekk henta kjærasten tilbake frå dødsriket.
I førre veke spelte eg kvar dag, og i helga spelte eg konsert for gode vener på hyttetur. På laurdag tok eg fram andre gamle kunster: Gjøgling. Flammar, faklar, pois og kjegler. Det nærmar seg Halloween. Ungane var i fyr og flamme, som faklane dei fekk leika litt med på plena medan nordlyset blussa svakt over kveldshimmelen.
I dag er eg trøytt og sliten. Ein dag snart skal eg jammen leggja meg med ungane. Med vilje og ferdigpussa tenner.
Foto: Magnus Skaiaa Eggebø og Helga Eggebø.