Turistane reiser verda rundt for å sjå det.
Nordlyset.
Det forstår eg godt,
for det er så vakkert
nordlyset.
Utanomjordisk
mystisk
magisk.
Eg har sett det mange gonger før,
men lengtar etter å sjå det igjen.
Nordlyset.
Kvar gong vil eg ha meir
meir av
nordlyset.
Meir farge,
meir rørsle,
meir grønt,
meir rosa
meir lys.
Det bølgjande
buktande
lysande
strålande
nordlyset.
Men i gata ser eg det ikkje,
nordlyset.
Sjølv når eg skuggar for auga,
forsøkjer å skjerma meg frå
ledlyset
5000 kelvinlyset
gatelyset
flombelysninga.
Eg skimtar kanskje eit eller anna grønskjer
på himmelen
dersom eg ser godt etter.
Men det eg opplever er å bli
blenda.
Av kvitt
stikkande
skjerande
lys.
Frå gatelyktene.
Eg drøymer om å sjå
nordlyset
frå trappa.
Eg bur her
kor nordlyset finst.
Men eg ser det sjeldan.
Eg ser det ikkje.
Eg erfarer det ikkje,
kjenner det ikkje.
Eg er blenda.
Foto: Helga Eggebø
Kan bare si meg helt enig – vil også se nordlys når jeg bor her i nord!
Skru av flombelysninga og la mørket være mørkt!
Flott skrevet – og så i dikt form!!
Kan ikke være mer enig
Veldig bra Helga. Det er så gjenkjennelig det du skriver, særlig for oss som lever under nordlyset .
Lever under nordlyset, ja. Det hadde vore fint å ha ei kjensle av akkurat det litt oftare!