Etter å ha farta rundt i fabelaktige Lofoten i 10 dagar, kor me hadde padla, klatra, traska, køyrd og telta, var det plutseleg nok. Det var på tide me ein ferie frå ferien.
Ferien i Lofoten vart nett slik eg hadde drøymd om. Knapt ein drope regn. Utsikt over noko av det vakraste landsskapet eg nokon gong har sett. (Fullt på høyde med Steigen, med andre ord!) Ein masse ulike friluftsaktivitetar, og med mitt kjære Hillebergtelt som heim.
Det einaste problemet med å få sjå utruleg masse forskjellig og gjera alt ein syns er artig, er at det tenderer til å ikkje vera særleg avslappande. Sjølv ein til tider litt hyperaktiv aktivitetsferie-entusiast må av og til ta det litt roleg.
– Det er ingen ting eg har lyst til å gjera eller sjå, eigentleg, sa eg.Kva med deg?
– Ikkje eg heller, eigentleg.
Forsynt. Slo me fast. I løp av eit par timar var utstyret dytta inn i bilen, me kom oss me ferga med eit nødskrik og same kveld var det duka for dusj, mjuk seng og reint sengetøy i Bodø.
Gjennom diverse familierelasjonar var det heldigvis tilgang på sjøhus med høg standard på Sandhornøya i Gildeskål. God vin, mat laga på kjøkken (ikkje stormkjøkken), reine klede, reine kroppar og kolaps på sofaen med ei god bok. Plutseleg skjøna eg kvifor dette er ein ferieform mange sverger til år etter år.
Det er fantastisk godt å få pause frå rutinene i kvardagen, og alle dei dagane det er vanskeleg å skilja frå kvarandre fordi det ikkje skjer noko spesielt. Spektakulære naturopplevingar med dei gode folka gjev gode minner som bind oss saman.
Men å heile tida skulle ta stilling til kva ein skal oppleva i dag, korleis ein får mest mogleg ut av feriedagen, korleis ein skal få treft alle ein gjerne vil treffa og flytta frå stad til stad, det er på ein måte langt meir slitsamt en kvardagsrutinane som frelser oss frå ei heil mengd avgjerder.
Trangen til å realisera oss sjølve, gjera alt, sjå alt og på denne måten få mest mogleg ut av livet, er ein mentalitet som gjennsyrer samtida. Ikkje minst skal me heile tida visa fram for alle andre det me har gjort, sett og prestert.
Ifemelu, hovudpersonen i ein roman eg las i vår, kommenterte den amerikanske kjærasten sin trang til å reisa, farta, gjera, sjå og oppleva: “Eg er van me å vera, ikkje gjera”. Sjølv er eg eit barn av (og kanskje til og med ein parodi på) mi tid og min kultur. Eg er van med å gjera, ikkje vera. Det er nesten som om eg ikkje heilt skjønar korleis det motsette kan gå an.
Foto: Helga Eggebø